حامد محمودی مدرس تخصصی پیانو

ساده نواختن یعنی جرأتِ دل کندن از هر چه اضافه است؛ یعنی باور کردنِ اینکه حقیقت، خود را با کمترین تعدادِ نت آشکار می‌کند. دشواری‌اش همین‌جاست: نفسِ ما عاشقِ تزئین است، گوشِ ما معتادِ شلوغی. اما موسیقی، درست در لحظه‌ای آغاز می‌شود که دست از نمایش می‌کشیم و به سکوت اجازه می‌دهیم میانِ دو نت، پل بزند.

ساده نواختن، همچون تمرینِ فروتنی‌ست. می‌پذیری که در پس یک نت می‌تواند دنیایی نهفته باشد؛ می‌فهمی که «کم» الزاماً «فقیر» نیست؛ کم، گاهی همان اندازه‌ای‌ست که حقیقت می‌طلبد.

برای رسیدن به سادگی بسیار پیجیده باید نواخت؛ باید سال‌ها راه بروی تا بدانی کدام راه را نباید رفت. آن‌گاه می‌آموزی که مکث هم جزئی از ملودی‌ست، و خاموشی، سازِ نامرئی ارکستر.

ساده نواختن، تمرینِ شنیدن است؛ شنیدنِ خودِ صدا، نه خیالِ ما از صدا؛ و آنگاه که قطعه تمام می‌شود، سکوتی پدید می‌آید که کسی آن را ننواخته، اما همه شنیده‌اند. اینجاست که می‌فهمی چرا ساده نواختن دشوارترین کار است: چون ساده، همان جایی‌ست که دیگر هیچ چیز برای پنهان شدن باقی نمی‌ماند. فقط تویی، یک نت، و حقیقت.